Zestig Rozen voor Israël!

Er was een tijd dat ik een apologist, een pleitbezorger was van de Palestijnse kwestie. Halfweg de jaren zeventig was dat. Beïnvloed door wat de media ons dagelijks over “het Midden-Oosten-conflict” inlepelden, was mijn perceptie omtrent Israël er een van “blanke politiestaat naar Zuid-Afrikaans apartheidsmodel”. De joden of Israeli’s associeerde ik met de anonieme, verlichte heersers van deze wereld, de aanstichters ook van grote conflicten, de arrogante intriganten voor wie alleen het grote gewin geldt...

Van de Palestijnen geen slecht gedacht. Ik kwam eind jaren zeventig zelfs in het bezit van een Palestijnse hoofddoek, door een bevriend oorlogscorrespondent meegebracht uit Beiroet in de nadagen van de grote Libanese burgeroorlog. Een rood/wit geblokte “keffiyeh”. Ooit werd deze sjaal in verwrongen theedoekpatroon alleen gedragen door boeren die het land bewerkten, de mannen van het land. Daarom stond hij voor Arafat en zijn PLO-activisten, en nadien de hele Arabische wereld, symbool voor de strijd om een onafhankelijk land.

Mijn gevoel van solidariteit voor de Palestijnen bleef ongeschonden gedurende de tachtiger jaren, daar konden zelfs de vele terreurdaden en talloze onschuldige slachtoffers niets aan veranderen. Idealisme maakt bijziend, zoals liefde en religie een mens kunnen verblinden.

In de jaren negentig echter kwam de kentering. Bij het losbarsten van de oorlog in Bosnië ben ik mij beginnen verdiepen in “de islam” en bij uitbreiding het Midden-Oosten. Beetje bij beetje heb ik mijn perceptie over de Palestijns-Israelische kwestie toen bijgesteld tot er uiteindelijk van mijn solidariteit met de Arabische standpunten niets meer overbleef. Er restte mij alleen nog medelijden met de gewone stakkers die geprangd en gekweld tussen mythe en islam (Fatah en Hamas) een leven ‘lijden’ met het kwaliteitsgehalte van een straathond in Somalië.

Wat mij tot die U-turn heeft gebracht? Een opeenstapeling van ontnuchterende feiten. Om te beginnen was er de constatering dat het in deze kwestie helemaal niet om territorium gaat - zoals de vrije wereld verkeerdelijk denkt - maar om ingebakken “Judenhass” of redeloos anti-semitisme, nergens op gebaseerd dan op overgeleverde theehuisfabulaties (Joden gebruiken het bloed van moslim- en christenkinderen om hun Passover matzos te bakken, Yahoodi controleren en manipuleren de media wereldwijd etc.). Haat die dagelijks wordt aangewakkerd door een stroom aan propaganda en haatproza in Arabische media en vooral door die van vitriool druipende verzen en expliciete oproepen tot het afslachten van joden in zowel de koran als de hadiths. De zelfverklaarde profeet Mohamed was een jodenhater pur sang en daar heeft de wereld vandaag de dag nog altijd last van.

Vervolgens kwam het ontnuchterend besef dat “Palestina” een mythe, een fabricatie is. Volgens het officiële discours in het Westen vechten de zogenaamde Palestijnen tegen de Israelische bezetter van hun thuisland Palestina. Maar de waarheid is dat er in de hele geschiedenis nooit een Palestijnse identiteit heeft bestaan. Geen Palestijnse natie, geen Palestijnse staatsburgers, geen Palestijnse cultuur of taal, niets van dat alles.

Toen de joden na afloop van de Tweede Wereldoorlog om begrijpelijke redenen streefden naar een eigen thuishaven, en vandaag tot op de dag precies zestig jaar geleden hun droom in vervulling zagen gaan, zijn in een tegenreactie de artificiële entiteit Palestina en het zogenaamde Palestijnse volk geschapen. Niet door Allah, maar door de Arabieren, op aangeven van hun “souffleurs” in het Westen, de Britten op kop. Die zogenaamde Palestijnen toen waren eigenlijk gewone Arabieren die in helemaal niets verschilden met volksgenoten in Egypte, Syrië, Libanon, Irak, Jordanië...

Met het oog op een eigen veilige thuishaven palmden de Joden dus de uitgestrekte woestijn- en moerasgebieden in van Samaria, Judea en Gaza, niet ten nadele van Palestijnen maar van moslims uit Jordanië en Egypte. Jerusalem was ook nooit de hoofdstad van een ander land dan Israël.

De Palestijnse kwestie is bij nader inzien een lange termijn-strategie om de Joodse staat Israël het bestaansrecht te ontnemen en zijn bevolking met geweld te onderwerpen. Het conflict in het Midden-Oosten is al bij al geen oorlog tussen Israeli’s en Palestijnen, maar tussen Joden en Arabieren, tussen infidels en moslims.

In die context zijn de “peace talks” pure kolder. Wie zich verdiept in de historie van de onderhandelingen, de gesprekken tussen Yassir Arafat en de Israelische delegaties over de jaren, zal zo eindelijk begrijpen waarom men nooit tot een oplossing is gekomen, ondanks het feit dat de Amerikaanse presidenten Carter, Clinton en Bush hun volle gewicht in de schaal hebben geworpen. Een Joodse staat in het hart van de Arabische wereld, dat is absoluut “no option” voor de moslims. Ook niet voor “vredesduif” Mahmut Abbas. Nooit, never!

Blijven over als opties: ofwel de vernietiging van Israël (Iran heeft hulp aangeboden en ontwikkelt daartoe een kernbom) ofwel de strijd tegen "de bezetter" verder zetten middels intifada’s, commando-raids en rakettenterreur, sla er het nieuws morgen maar op na. Die strijd tegen "de bezetter" is overigens een lucratieve handel die de Zwitsere bankrekeningen van de Palestijnse leiders spekt, terwijl de gewone Arabier een erbarmelijk leven leidt. De centen die hier heen vloeien zijn belastinggelden uit het Westen - van u en mij - en petrodollars die naar het Midden-Oosten stromen door kunstmatig hoge olieprijzen, waarbij het Westen - u en ik - opnieuw het gelag betaalt.

Als u zich in de materie verdiept wordt de gebezigde semantiek ook helemaal duidelijk. Als wij in de vrije wereld (Israël incluis) het woord “peace” (vrede) in de mond nemen, bedoelen wij een toestand waarin er geen oorlog is en mensen van verschillende achtergronden naast en met mekaar kunnen leven, waarbij iedereen zich relatief veilig kan voelen. Vrede betekent overleg plegen, compromissen sluiten. De moslims daarentegen bedoelen met peace dat een regio deel uitmaakt van de Dar ul-Islam, het land of gebied waar de islam de alles dominerende macht is. Vandaar het “islam is a religion of peace-verhaal”: een land kan pas vrede kennen als het is onderworpen aan de islam en diens sharia.

Met betrekking tot Israël betekent dit dat alle huidige en toekomstige onderhandelingen er alleen op zijn gericht om beetje bij beetje op te schuiven richting Dar ul-Islam (het concept van “land voor vrede”, de Eén- of Twee-Statenoplossing), wat erop zou neerkomen dat Israël zichzelf laat wurgen en de facto ophoudt te bestaan. “The Peace Process” betekent voor islamieten feitelijk “oorlog voeren tot de staat van onderwerping aan de islam is bereikt”.

Peace? Puur misleiding (takiyya), zo typisch en zo eigen aan de islam. Condoleeza Rice, die een doorbraak in de onderhandelingen verwacht tegen het eind van dit jaar (december 2008), maakt zich begoochelingen, net als al die links-liberale, sociaal-voelenden, Westerse filantropen. Met hun geloof in een rationele en humane oplossing voor alle partijen in het Midden-Oosten-conflict streven zij zonder het te willen beseffen een 18-karaats utopie na.

Nog een reden dat de Arabieren in Palestina mijn sympathie zijn kwijt geraakt is de vaststelling dat zowel Gaza als West Bank een bodemloze put vormen. Nooit in de geschiedenis van de mensheid is er zoveel hulp, kapitaal en goodwill naar een volk gestroomd als naar de zogenaamde Palestijnen. Met al die middelen had men intussen van héél Afrika een welvarend continent kunnen maken. Maar wat brengen de Arabieren ervan terecht? De Gaza is letterlijk een beerput en ook de West Bank zit straks in “deep shit” zodra blijkt dat Fatah niet bij machte is de islamistische verzuchtingen te verzilveren in de aanslepende negociaties met Israël, en Hamas vervolgens ook hiér de macht grijpt.

Zestig jaar geleden waren de Arabieren niet geïnteresseerd in een voorstel van de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties omtrent de opdeling van het betwiste land. Na de oorlog van 1948 stelden de Britten een opdeling voor waarbij de Joden slechts 15% van het gebied zouden krijgen, maar ook dit voorstel werd door de Arabieren verworpen. Het ging hen immers niet om territorium maar om het islamitisch dogma dat de Joden (zonen van varkens en apen) geen morzel grond mogen bezitten in Dar ul-Islam en liefst van al maar meteen moeten worden gekeeld. Hét grote voorbeeld, de zelfverklaarde profeet Mohamed, hielp eigenhandig alle mannen van een Joodse stam (Banu Qurayza) onthoofden, het inspireert vandaag de dag nog steeds menige jihadi van Fatah, Hamas en Hezbollah.

De adequate oplossing voor het conflict ligt bijgevolg voor de hand en is gewoonweg een “fait accompli”: de Palestijnse vluchtelingenorganisatie UNRWA moet worden opgedoekt want ze blijft het vluchtelingenprobleem bestendigen. Die zogenaamde vluchtelingen en hun miljoenen nakomelingen dient duidelijk gemaakt dat ze nooit ofte nimmer zullen terugkeren naar het gebied dat nu Israël heet. De parels voor de zwijnen (financiële hulp aan de Palestijnse Autoriteit, Hamas en Fatah) horen integraal te worden geïnvesteerd in permanente behuizingen voor deze zogenaamde vluchtelingen (zij die dat wensen), en dat allemaal in ongebruikte woestijngebieden in Jordanië, die met behulp van Israëlische en Westerse expertise tot oases worden omgebouwd. Israël (en niet Turkije) hoort nadien in een bijzonder statuut te worden opgenomen in zowel de Navo als de EU. Case solved.

Tenslotte horen alle terreurgroepen in het Midden-Oosten onder absoluut wapenembargo te komen staan waarbij landen in overtreding zwaar worden gesanctioneerd. Een olie-embargo? Het zou het Westen allicht goed uitkomen, we zouden dan eindelijk eens werk maken van een volledige onafhankelijkheid van olie uit het Midden-Oosten. Het boemerangeffect [van hun olie aan de straatstenen niet meer kwijt te kunnen] zou de Arabieren snel een toontje lager doen zingen.

Er zijn nog tàlloze redenen om Israël te steunen en in bescherming te nemen, zoals de nuchtere vaststelling dat 90% van alle vooruitgang in deze wereld rechtstreeks of onrechtstreeks te danken is aan Joden. Zoals de wetenschap dat de “Judenhass” van de islamieten meer dan ooit de brandstof vormt van de islamitische global jihad. Israël is een vooruitgeschoven outpost van de Westerse beschaving, geprangd tussen bloeddorstige aartsvijanden. Israël is een moderne oase in een middeleeuwse wereld van rauwe barbarij, fanatisme, mannetjesputterij, vrouwenonderdrukking, nihilisme... En niet te vergeten, die ene religie in een fatale fase van “delirium tremens”. Ze is momenteel wereldwijd de drijfkracht van de “Cultus van de Dood”.

Israël is de kanarie in de koolmijn, de eerste dominosteen. Als Israël onder de voet wordt gelopen, krijgt de global jihad zoveel extra boost dat dit waarschijnlijk het einde van de Westerse beschaving zal inluiden. Dit scenario mag nooit ofte nimmer realiteit worden, al moeten wij - alle kafir harby ter wereld - naar Israël trekken om het land te helpen verdedigen.

Waar kiezen we voor, de rozenstruik of het omringende berenklauwveld?

Laat aanrukken die zestig rozen, “Israël Shalom Aleichem”, well-being be upon you!!

Bosey Cyranow